Dinsdag, 29 mei 2012.
Na afscheid te nemen van onze fietsvrienden,de Bosbeekbikers uit Schiplaken, vertrekken Marc, Wim en ikzelf nog voor een zogezegd makkelijk fietstochtje. Een rit van goed 60km; niets in vergelijking met de voorbije dagen. Zeven BBB, Jos, Yves, Pieter, Toon, Alain, Tony en Tim zetten hun fietstocht nog 3 dagen verder in de Franse Alpen. Ze vertrekken met de auto vijftien minuten na ons en nadat wij goed 25km gefietst hebben halen zij ons met de wagen in. De rest van de BBB rijdt rechtstreeks met de auto naar huis, Schiplaken.
Marc, Wim en ikzelf konden terug eerst genieten van de 10km aangename afdaling richting Utzenfeld. Verder via Wembach en Mambach tot Zell-Im Wiesental, steeds in dalende lijn. Wanneer we afslagen richting Tengernau, geen uurtje nadat we vertrokken zijn, en we hebben dan bijna de helft van onze rit gefietst, moet er 5km geklommen worden met percentage van 14% tot Gresgen. Daarna is het steil afdalen tot Tengernau, waar we rechtsaf draaien, we volgen de L139 voor 10km tot Neuenweg. Het is volop genieten van het zacht oplopend asfalt, licht valsplat zeg maar. Onze route kronkelt zich bijna evenwijdig met een bergriviertje hetwelk we wel minstens tienmaal kruisen. Een kilometer voorbij Neuenweg draaien we scherp rechtsaf en volgen we de L131 tot Böllen. De Percentages van onze te volgen weg loopt gestadig op tot 10% maar deze zullen later in het niets verdwijnen, we wisten dan nog niet wat er nog zou komen.
Böllen, na een korte afdaling, slaan we linksaf, de weg wordt smal en zeer steil. Als we één kilometer verder een bergriviertje over rijden gaat de weg over in een bosweg met scherp uitstekende stenen. Het is op en neer, steil tot 15%, we beslissen verder te rijden, terug is 25km meer en we hoopten tussen 12 en 13u00 te kunnen vertrekken aan het hotel met de auto naar huis. 10 minuten verder meldt een bord “Levensgevaarlijk! Op Politiebevel verboden doorgang!”, ik daal voorzichtig af tot bij de boomhakkers met de boodschap: hoe geraken wij naar Oberwieden? Terug gekomen bij Wim en Marc meld ik hen dat er geen doorkomen is, we bekijken de route op onze GPS-toestellen en zien dat er nog een andere route (bosweg) loopt die ons tevens naar de hoofdbaan leidt. Nu is het bospad op zijn steilst, het is moeilijk vertrekken en nog lastiger om recht te blijven. Wim zal dit later ondervinden en valt gelukkig naar de bergkant, enkele geschaafde huidplekken, versnelling beschadigd maar we geraken toch over het hoogste punt. Dan volgt een steile afdaling… knal! … mijn achterband scheurt, gelukkig blijf ik recht. Het kapotte binnenbandje leggen we dubbel in de buitenband en ik zet niet te veel spanning in de nieuwe binnenband. Voorzichtig dalen we verder af tot de hoofdbaan, L142, het bolt terug lekker desondanks de weinige spanning in mijn achterband. Nog 5km tot aan het hotel, 2km dalen incluis… we hebben onze zogezegde rustige recuperatie rit erop zitten!